لینک مطلب در موسسه مدرسه زندگی THE SCHOOL OF LIFE

وبسایت مدرسه زندگی THE SCHOOL OF LIFE

بعضی از بدترین توهین و تحقیرها را نگاه داشته‌­ایم برای زوجهایی که کوتاه می‌­آیند و با هم «می­‌سازند».

 آنهایی که وانمود می‌کنند همدل‌اند ولی می‌دانیم که ته دلشان زیاد هم خوشحال نیستند: شاید به خاطر بچه‌ها با هم مانده‌­اند؛ شاید از تنهایی می‌ترسند؛ یا شاید نگران‌اند که اگر فرد دیگری هم پیدا می‌شد زیاد بهتر نمی­‌بود!

این انگیزه‌­ها شاید برای بودن با هر شخصی بی­شرمانه به نظر بیایند؛ بی­شرمانه از نظرِ یک باور پس‌زمینه‌ای در ناخودآگاه جمعیِ مدرن؛ یعنی این عقیده که هر فردی که دل به کار بدهد و اراده کند لازم نیست در عشق کوتاه بیاید. اینکه انتخاب­های بی درد‌سر و عمیقاً اقناع‌­کننده برای همۀ­ ما وجود دارند و تنها مانع راه، می‌تواند تنبلی و ترس باشد: اشکالات شخصیّتی که ارزش همدردی و بخشش ندارند.

انتظارات رمانتیکمان ما را نسبت به کسانی که نمی‌توانند به عشق ایدئال برسند، بسیار بی­‌صبر و خرده‌­گیر کرده­‌اند. ولی تصوّر کنید پیش­فرضِ بحث را کمی دستکاری کنیم و برای لحظه­‌ای این فکر را زیر سؤال ببریم که انتخابهای بی­‌درد و کاملاً اقناع‌­کننده برای همه، همیشه در کار هست.

اگر انتخابهایمان خیلی از مواقع محدودتر از آن باشد که مکتب رمانتیک می‌گوید، چه؟ شاید آدمهای تحسین­‌برانگیزِ مجرّد آن­قدر که فکر می‌کنیم فراوان نباشند. شاید ما جذّابیت، شخصیّت، شغل، اعتماد به نفس یا قیافۀ لازم برای جذب آنها را نداشته باشیم. شاید وقت ازدواج دارد می‌گذرد. یا شاید برای بچه‌­ها خیلی بد بشود اگر ما خانواده را منفجر کنیم و به خاطر سکس  بهتر و خوشیِ بیشتر متارکه کنیم.

در عین حال، شاید شرایط فعلی هم، هرچند که سوختن و ساختن است، جنبه‌­های مثبتی داشته باشد: شاید همسرمان فقط نصف معیارها را دارد، دیوانه­‌مان می‌کند و از جنبه­‌هایی ناامیدکننده است، ولی شاید در کمال فروتنی بشود گفت هنوز از تنهایی بهتر است. شاید بچه بزرگ کردن با همسر باز هم ارزش داشته باشد، حتّی اگر فهرستی بلند از نارضایتی‌­های پیدا و پنهان از او داشته باشیم. یکی دو تا بغل و لحظه­‌های نایابِ صمیمیّت شاید ارجحیّتی کوچک اما قاطع داشته باشد نسبت به دوره­‌های تنهاییِ محض و در آن میان، دوستی­‌ها و قرارهای کوتاه‌­مدّت تحقیرآمیز.

ظرفیّت کنارآمدن و مدارا همیشه هم آن­طور که می‌گویند نشان ضعف نیست. می‌تواند اعترافی بالغانه و واقع‌­بینانه باشد به اینکه در شرایط خاص، انتخاب ایدئال وجود ندارد. و برعکس، عدم‌­توانایی در کوتاه آمدن و مدارا ممکن است آن موضع شجاعانه و رویایی نباشد که‌ایدئولوژی کمال‌گرا و بی­طاقت زمانۀ ما توصیه می‌کند. شاید این توهّمی خشک و غرورآمیز و خام باشد.

مسخره کردن آنهایی که در انتخاب همسر کوتاه می‌­آیند البتّه به لحاظ عاطفی ساده است؛ برمی­‌گردد به دیدن بعضی از زوجها که رسوا و انگشت­نمای بقیه  شده‌­اند، چیزی که همۀ­ ما از آن می‌ترسیم.

ولی کمی غم و غصّه شاید بخش جدایی‌­ناپذیر زندگی عشقی باشد. جامعۀ خردمند مواظب است که به «مدارا» برچسب «سوختن و ساختن» نزند. اینکه باید کوتاه بیاییم دردناک است، ولی اینکه بخواهیم به خاطر مدارا کردن از خودمان متنفّر شویم دردناک­تر است. باید بازپروری شویم و گاهی به توانایی کنار آمدن با هم­نوعِ پر از عیب و ایرادمان افتخار کنیم.

باید زخمها را لیسید بدون ناامیدی و خشم. باید با ظاهر و شخصیّتمان کنار بیاییم و قبول کنیم که شاید، با توجّه به امکانات ما و امکانات دنیا، از درد کشیدن و آرزو به دل ماندن گریزی نیست.

زوجهایی که می‌­سازند و کوتاه می‌­آیند، شاید این کارشان توهین به آرمان عشق نباشد. شاید پیشروترین آدمها باشند در درک اینکه ساختن رابطۀ پایدار چه هنرهایی می­‌طلبد.

ترجمه: دکتر ایمان فانی