در طی چند پادکست به جنبه های مختلف  روح زمانه (Zeitgeist)  و سرنوشت تمدن در آینده نزدیک و شاید میان مدت پرداخته ایم: بخش اول: چرخشی در فلسفه و خوداگاهی مدرن و دلیل محبوبیت آلن دوباتن بخش دوم: فناوری ارتباطات، اقتصاد مبتنی بر توجه و دهه ناآرامی  پیش بینی هایی برای آینده ای نزدیک: 3-عصر باستانی مفرغ و شباهتهای آن با دوران مدرن در این پادکست ابتدا به معرفی رویکردهای مهم درباره تاریخ کلان می پردازیم و سپس مجموعه وقایعی را بر می شماریم که به فناوری استراتژیک عصر مفرغ منتهی شد: رویکرد اسطوره شناسانه Mythological: بسیار مهم است بدانیم مردمان هر عصر درباره پیشینیان خود چه فکری می کردند و وقایع عظیم تاریخ در ناخودآگاه مردم دوره های بعد چگونه ثبت شده است. رویکرد کیهان شناسانه Cosmological :  افسانه های آفرینش آنگونه که در مذاهب و ادبیات ثبت شده، منبع دیگری است برای درک روان انسان و گاه با پیشروترین توضیحات علمی شباهت پیدا می کند. رویکرد باستان‌شناسانه Archeological:  این رویکرد، مهمترین منبع و مرجع ما در معرفی و شناخت عصر مفرغ (برنز) خواهد بود. رویکرد تاریخی Historical: مبنای این تقسیم به دو دوره ماقبل تاریخ و دوره تاریخی، اختراع و فراگیر شدن خط و نوشتار است. از آنجا که اختراع خط در عصر مفرغ اتفاق افتاده در حقیقت بررسی مبتنی بر شواهد ما، از عصر مفرغ آغاز می شود و خود دلیل دیگری بر اهمیت این دوران است.

دهه ای که گذشت در جهان با نام دهه ناآرامی نامگذاری شد. در این دهه مردم به سیاستمداران افراطی رای دادند و اعتراضات با اهداف مختلف و کشورهای گوناگون همه به خشونت کشیده شد. کشورهایی به ورشکستگی سیاسی کامل رسیدند Failed States.  اما این پدیده در انحصار جهان سوم نماند و با رنگی دیگر در جهان اول هم رخ نشان داد. تنوع زمانی، جغرافیایی و تنوع اهداف معترضین ایجاب می کند که این پدیده با علتی نافذ، فراگیر ، خزنده و البته فراتر از تئوری توطئه توضیح داده شود. در این پادکست پس از تعریف مفهوم اقتصاد مبتنی بر توجه Attention Based economy بررسی می کنیم که الگوریتمهای جستجوی یوتیوب، گوگل، فیس بوک و دیگر شبکه های اجتماعی چگونه در دهها جهت مختلف مردم جهان را به افراط کشانده و رادیکالیزه کرده است. حتی آنها که از خود مطمئن بودند و هرگز فکرش را نمی کردند... شنیدن این پادکست را به روانشناسان، جامعه شناسان، فعالان فضای مجازی و مخاطبان آن پیشنهاد می کنیم.

سالها پیش آقای عباس کیارستمی در مصاحبه‌ها و مراسم اعطای جایزه فیلم طعم گیلاس از یک فیلسوف رومانیایی فرانسوی نقل قول می کردند: «اگر امکان خودکشی وجود نداشت، من سالها پیش خودم را کشته بودم.» طی روزهای آینده ویدیویی دوبله خواهم کرد درباره امیل سیوران (چیوران): فیلسوفی با نگاهی بسیار تلخ و منفی به زندگی که به گفته خودش، بزرگترین درام زندگی اش ابتلا به بی خوابی بود. از نظر آلن دوباتن شکنجه بی خوابی و نوع نگاه به زندگی و سرنوشت بشر کاملا به هم مربوط‌اند. نظر شما چیست؟ آیا با این رویه موافقید که اندیشه یک فیلسوف را با مشکلات جسمی و روحی او مرتبط کنیم؟ یا ترجیح می دهید آثار و اندیشه ها را مستقل از آفرینندگانشان تجربه و ارزیابی کنید؟ برای ما کامنت بنویسید و با دیگر دوستان به گفتگو بنشینید.