جامعه، رسانه ها و کتابهای موفقیت و خودسازی هیچ یک معمولی بودن را توصیه نمی کنند. درخشیدن و استثنایی بودن توصیه روزگار و آرزوی این نسل است. فضای مجازی با شدتی عجیب بر این آتش می‌دمد. گمنامی برابرِ بد حالی و دیده شدن در فضای مجازی کلید خوشحالی معرفی می شود. این ویدیو از مدرسه زندگی آلن دوباتن این برداشت را مورد بازبینی روانشناسانه قرار می دهد. میل به شهرت چه ریشه هایی در کودکی افراد و اشخاص دارد و خوشحالان و بدحالان چه کسانی هستند؟

در ادامه بررسی تبعات عاطفی و روانی باور به جبر یا اختیار، پس از بررسی نظر نیچه درباره «عشق به سرنوشت» اکنون نقطه مقابل این دیدگاه را در اندیشه سارتر بررسی می‌کنیم و به موضوع بدباوری و خودفریبی می‌رسیم. آری گفتن به مکتوب و اجتناب ناپذیر آن‌گونه که نیچه توصیف می‌کرد، می تواند خلسه‌ای خیس از اشک به ارمغان آورد اما خلسه و سرگیجه دیگری هم هست: آن‌زمان که در لحظات سکوت و تنهایی نزد خود اعتراف می‌کنیم که می‌شد سرنوشت را طوری دیگری رقم بزنیم و هر چه مکتوب است را ما خود نوشته‌ایم.

به دل مردم راه آمدن، خوشامد طلبی و مردمداری شاید نشان و توجیهی برای خوشایند بودن تلقی شوند اما می توانند حاصل عدم توانایی «نه گفتن» و هراس از رنجاندن دیگران باشند که ریشه در ترسهای عمیق دوران کودکی دارد. این ویدیو از آلن دوباتن سه راه و سه منطق بر ضد خوشامد طلبی و مردمداری بیمارگونه در پیش پای ما می‌گذارد.

ویرجینیا وولف نویسنده مدرنیست و طرفدار حقوق زنان در نیمه نخست قرن بیستم بود که به همراه جویس و پروست تغییرات زیادی در فرم ادبی ایجاد کرد.