“کُندراتی ریلیِف” در سال ١٨٢۵ به دلیل شورش علیه نیکولاس اول، تزار روسیه، محکوم به اعدام بود.

زمانی که قرار بود اعدام شود و حلقۀ طناب دور گردنش بود، طناب پاره شد و او روی زمین افتاد. این یک معجزه بود.

به سرعت یک پیک فرستاده شد تا به تزار اطلاع دهد. تزار در حالی که می‌خواست نامۀ عفو “کندراتی ” را امضا کند، پرسید:

«آیا او بعد از این اتفاق چیزی گفت؟»

پیک پاسخ داد: اعلی‌حضرت، او گفت «روسیه حتی نمی‌داند چگونه یک طناب ِ دار بسازد!»

کندراتی روز بعد دوباره اعدام شد و بقیه‌اش را خودتان می‌توانید حدس بزنید.

موضوع این نوشتار “سکوت قدرتمند” است٠

من حدس می‌زنم کندراتی به اندازۀ هر کس دیگری در که در انتهای راه است، سکوت کرد ولی این آن چیزی نیست که می‌خواهم بگویم.

هیچ نکته مثبتى در این طور مردن نیست مگر شاید از دید تزار!

تزار شورش علیه خود را سرکوب کرد، سپس به خاطر یک قدرت عظیم‌تر که در مرگ کندراتی فاصله انداخت، می‌خواست از سر تقصیرش بگذرد

ولی بعد تصمیم گرفت اظهار نظر گستاخانۀ او را تحمل نکند.

اگر کندراتی در آن لحظۀ شانس ِباورنکردنی سکوت می‌کرد، می‌توانست زنده بماند.

به عنوان کسی که از کودتای شکست‌خورده علیه نیکولاس اول جان سالم به در برده بود، می‌توانست به یک اسطوره تبدیل شود.

مردی که مرگ را فریب داده بود، خیانتش بخشیده شده بود و خدا با او بود.

ولی او نتوانست زبانش را نگه دارد، نتوانست ساکت بماند، شاید غرورش به او اجازه نداد.

نکته اینجا است که ممکن است در آن لحظه از گفتن آن کلمات لذت برده ولی آیا واقعاً ارزشش را داشت؟

او نه تنها به پادشاه اهانت کرد، بلکه به تک تک روس‌ها، با کنایه زدن که آن‌ها نمی‌توانند هیچ کاری را درست انجام دهند، توهین کرده بود.

پذیرفتن گستاخی این مرد، نشان ضعف تزار بود ومتاسفانه تزار بر خلاف او، ابله نبود.

از گفتن چیزی که در آینده ممکن است افسوسش را بخورید، خودداری کنید.

هرچه بیشتر صحبت کنید، شانس اینکه چیزی بگویید که دردسرساز شود، بیشتر است!

شاید بهتر است اجازه دهیم که سکوت فضا را پر کند به جای اینکه لازم بدانیم آن را به زبان بیاوریم. مخصوصاً زمانی که سرنوشتمان در دست های شخص دیگری است.

به وزنی که کلمات شما می‌توانند داشته باشند، آگاه باشید!

مترجم:پریسا میرزاجانی

برگرفته از کانال یوتیوب Ilacertus