ده فضیلت ضروری در دوران مدرن

این ویدیو از مدرسه زندگی آلن دوباتن ده فضیلت ضروری در دوران مدرن برمی‌شمارد. آیا شما با این فهرست موافقید؟ جای چه مواردی را خالی می‌بینید؟

لینک موسسه THE SCHOOL OF LIFE

از حدود دوازده‌سالگی به بعد ناگهان توصیه‌ها به خوشرفتاری شروع می‌شود. انتظارات در خیلی از زمینه‌ها به ویژه شغل آینده بالا می‌رود، ولی فکر انرژی صرف کردن و تمرین کردن خوشرفتاری و نازنین بودن به نظر عجیب و غریب می‌آید. به همین خاطر ما فهرستی از ده فضیلت درست کرده‌ایم که فکر می‌کنیم در دوران مدرن بیش از هر زمانی اهمیت دارد:

اول: تاب‌آوری و انعطاف‌پذیری؛ یعنی هنر ادامه دادن حتی وقتی اوضاع به نظر خوب نمی‌آید. یعنی اینکه انتظار زیر و رو شدن شرایط را داشته باشیم. اینکه دیگران را با ترس‌های درونی خودمان نترسانیم و اینکه یادمان باشد انسان خوشبختانه خیلی قوی است.

دوم: همدلی؛ ظرفیت اینکه در خیال بتوانیم با رنج و تجربه‌های ویژۀ آدم‌های دیگر اتصال پیدا کنیم. جرئت اینکه خودمان را بگذاریم جای دیگران و با صداقت به خودمان نگاه کنیم.

سوم: صبر و حوصله؛ از کوره در می‌رویم چون باور داریم که اوضاع باید بی‌نقص باشد. انسان در بعضی زمینه‌ها خیلی پیشرفت کرده است مثلاً سفر به ماه، ولی در خیلی از زمینه‌ها هم شرایط با لجاجت مثل قبل مانده است، مثلاً ترافیک، سیاست، رفتار دیگران؛ بنا بر این باید با واقع‌بینی دربارۀ روند وقایع آرام‌تر و بخشنده‌تر شویم.

چهارم: ایثار؛ ما با تکرار عادت کرده‌ایم که دنبال نفع شخصی‌مان باشیم، ولی این توانایی معجزه‌آسا را هم داریم که گاهی به نام یک فرد یا هدف دیگر رضایت خودمان را کنار بگذاریم. ما بدون هنر ایثار هرگز نمی‌توانیم خانواده داشته باشیم، عاشق بشویم یا کرۀ زمین را نجات بدهیم .

پنجم: ادب؛ ادب شهرت خوبی پیدا نکرده است. اغلب تصور می‌کنیم همان چاپلوسی و رفتار تصنعی است که خوب نیست و اینکه بهتر است خودمان باشیم. ولی با توجه به اخلاق‌هایی که در خودمان سراغ داریم، باید دیگران را معاف کنیم از اینکه با اخلاق‌های بد ما طرف بشوند. باید آداب یاد بگیریم که چیز بدی هم نیست. این‌ها قوانین ضروری تمدن هستند. ادب با فرهنگ مدارا ارتباط پیدا می‌کند. ظرفیت اینکه در کنار کسانی زندگی کنیم که الزاماً با آن‌ها موافق نیستیم ولی نمی‌توانیم ازشان اجتناب کنیم.

ششم: حس طنز؛ دیدن جنبۀ خنده‌دار خودمان و شرایط ممکن است موضوع مهمی به نظر نیاید ولی جزء جدایی‌ناپذیر خِرد است چون نشانۀ این است که توانسته‌ایم با حسن نیت شکاف بین این دو مسئله را پُر کنیم؛ یعنی چیزی که می‌خواهیم و چیزی که زندگی می‌تواند برایمان فراهم کند. حس طنز هم مثل خشم از ناامیدی نشئت می‌گیرد. ولی این ناامید شدنی است که مجرا و مسیر خوبی برای بروز پیدا کرده. طنز یکی از بهترین رویکردهاست وقتی که غمگینیم.

هفتم: خودشناسی؛ شناخت خویشتن باعث می‌شود دیگران را به خاطر مشکلات و خُلق بدمان سرزنش نکنیم. خودشناسی یعنی درک و تمایز اینکه در درون ما چه می‌گذرد و در دنیا واقعاً چه می‌گذرد.

هشتم: بخشش؛ یعنی آن مواقع را یادمان نرود که بدون گذشت و بخشش دیگران نمی‌شد در زندگی جلو برویم. یعنی درک کنیم که زندگی در کنار دیگران بدون عفو کردن خطاها امکان‌پذیر نیست.

نهم: امید؛ دنیای کنونی سایۀ بی‌رنگ و رویی است از آن چیزی که می‌توانست یک روز باشد. تاریخ هنوز آغاز نشده است. سن که بالا می‌رود ناامیدی ساده‌تر می‌شود. حتی تبدیل می‌شود به واکنش پیش‌فرض؛ ولی در نوجوانی همه چیز باحال و پرماجرا بود. اما بدبینی الزاماً عمیق نیست و خوش‌بینی هم الزاماً سطحی نیست.

دهم: اعتمادبه‌نفس؛ بزرگ‌ترین برنامه‌ها و پروژه‌ها صرفاً به این دلیل می‌میرند که ما جرئت اقدام نداریم. اعتمادبه‌نفس به معنی غرور نیست بلکه بر این معنی استوار است که زندگی کوتاه است و انسان با خطر کردن در نهایت چیزی از دست نمی‌دهد. بیایید این‌ ده فضیلت ضروری را به یاد داشته باشیم و هر روز کمی تمرین کنیم.

ترجمه: دکتر ایمان فانی

ویراستار: الهام نوبخت