تنوع یا تخصص

آیا همزمان می توان در چندین زمینه بی عیب و نقص بود؟ چنین افرادی را می شناسید؟ چگونه به چنین جایگاهی رسیده اند؟ مدیریت زمان یا استعداد؟ اگر انتخاب میان ستاره شدن در یک زمینه و عملکرد قابل قبول در چندین زمینه باشد، شما کدام را انتخاب می کنید؟ تنوع یا تخصص؟کدام انتخاب برای انسان اقناع کننده‌تر است؟

لینک مطلب در موسسه مدرسه زندگی THE SCHOOL OF LIFE

وبسایت مدرسه زندگی THE SCHOOL OF LIFE

این ماشین  نامش هست آئودی R8. یک ماشین کارآمد و تحسین بر انگیز، با قدرت 199 کیلووات در دور موتور 6500 و گشتاور 330 در دور موتور 4000. یک علت کارایی بالای این اتومبیل و کارایی پایین ما آدمها در مقایسه با ماشین این است که ماشین یک هدف بیشتر ندارد: تو جاده آسفالت، تیز برود. یک اصل کلی این است که هیچ ماشینی در بیش از یک کار بهینه نیست. رباتی که از پله بالا می‌رود و پنکیک درست می کند، کارایی اش کمتر است از دو تا ماشین جدا که تمرکزشان روی کارهای جداست. هر چه هدف ها محدود تر، شانس کارایی و کارآمدی بیشتر.

بر خلاف ماشینهای اسپورت، مغز انسان طراحی نشده که در یک کار ویژه کارایی حداکثری داشته باشد. این ماشین شناختی و عاطفی حیرت آور تخصصش در عمومیت است! در طیف عظیمی از وظایف ممکن، توانایی متوسط دارد: رمان بنویسد، ماهی بگیرد، بچه بزرگ کند، ماشین براند، بشیند در اداره و گزارش بنویسد.

در گینه نو در یک کلبه بشیند، ازدواج کند، نقشه قتل بکشد، در یک غار یخی زندگی کند، وارد سیاست بشود، مجرد بماند، یک کسب و کار کوچک را تا بازارهای آسیا توسعه بدهد. بهایی که به خاطرعمومیت می‌دهیم این است که در تک تک این کارها کمتر می توانیم عالی باشیم، به نسبت کسی که همه عمرش فقط یک کار انجام می‌دهد. شاید در بادکنک باد کردن حرفه ای نباشیم، خانه مان کمی بهم ریخته باشد، به جلسات یکم دیر برسیم، سر میز شام هم صحبتهای عالی و صبور و جالبی نباشیم، در سخنرانی باز هم گند بزنیم و دیگران بهتر از ما بتوانند به بچه ها نقاشی یاد بدهند.

این فکرها می تواند افسرده کننده باشد، مثلا آخر شب که به اتفاقات روز قبل فکر می کنیم. ولی پیش از اینکه خیلی غمگین بشویم، باید بدانیم عملکرد نه چندان عالی ما دلیل قابل درکی دارد. ما وسعت و تنوع را به تمرکز مطلق و کمال محدود ترجیح داده‌ایم که انتخاب عاقلانه ای است. هر کس با یک قهرمان ورزشی حرف بزند که روزی ده ساعت تمرین می کند، می فهمد تمرکز، به قیمت حذف چیزهای دیگر بهایی دارد. بهایی دارد که بشویم معادل انسانیِ یک ماشین اسپورت.

متاسفانه جامعه عقاید عجیبی پیدا کرده است: اینکه خیلی کارها می‌شود کرد و همه هم بی نقص! برای همین زیاد می شنویم از مفهوم گنگی بنام تعادل کار و زندگی حرف می زنند. کار بهینه و بی نقص و زندگی خانوادگی بی نقص. این دیوانگی است. تعادل کار و زندگی ناممکن است چون هر چیزی که ارزش جنگیدن دارد زندگی را از تعادل  در می‌آورد. ما روزی آشپز ایدئال و مربی کودکان ایدئال و مدیر شرکت ایدئال نخواهیم شد. انجام دادن چند تا کار به همه آن کارها آسیب می زند ولی هیچ عیبی ندارد. اینکه داریم خیلی کارها می کنیم و همه اش هم عیب و نقص دارد، نشانه کجروی در زندگی نیست: نشانه یک موضع بسیار عاقلانه و قابل درک است:

اینکه تنوع را انتخاب کرده‌ایم نه تمرکز محدود و بی عیب و نقص.

سمینار تفکر واگرا را اینجا تماشا کنید

مدرسه زندگی فارسی