زخمهای روح و علائم سلامت روان

آیا زخمهای روح خود را می‌شناسید؟ علائم و نشانه‌های سلامت روان را چطور؟ این ویدیو از مدرسه زندگی آلن دوباتن سوالات سختی می‌پرسد که قطعا پاسخ به همه آنها مثبت و اطمینان‌بخش نیست اما دانستن کمک می کند با مشکلاتمان آگاهانه و با حسن نیت روبرو شویم و اقدام برای حل و فصل آنها را شروع کنیم زیرا در دنیای امروز انکار و چشم بستن دیگر یک انتخاب نیست.

وبسایت مدرسه زندگی THE SCHOOL OF LIFE

یک راه ارزیابی اینکه چقدر آسیب عاطفی داریم، این است که نشانه های سلامت روانی را شناسایی کنیم و ببینیم در این زمینه حالمان چطور است؟ دست کم چهار مضمون به چشم می‌آیند:

اول – خویشتن دوستی تعیین می کند که چقدر می توانیم با خودمان دوست باشیم و در زندگی، طرف خودمون را بگیریم. وقتی غریبه ای را می بینیم که چیزهایی دارد که ما نداریم، آیا فوری برای خودمان احساس دلسوزی می کنیم؟ تا کی می توانیم به چیزی که داریم و هستیم دلگرم بمانیم؟ وقتی طرف مقابل ما را عصبانی و تحقیر می کند، می تونیم ماجرا را رها کنیم؟ آیا بیهودگی و بدجنسی پشت این حمله را درک می کنیم؟ یا ویران می شویم و می‌رویم توی فکر و خیال؟ و تلویحا حکم دشمنانمان را تایید می کنیم؟ عدم تایید یا کم محلی دیگران را می توانیم به پشتوانه خاطره توجه و عشق عزیرانمان در گذشته فراموش کنیم؟

در روابط آنقدر خودمان را دوست داریم که آدم سوء استفاده گر را ترک کنیم؟ یا آنقدر خالی هستیم که تلویحا قبول داریم هر چه بشوذ، حقمان است! یا از آن طرف، آیا بلدیم از همسر بخاطر اشتباهاتمان عذر خواهی کنیم؟ چقدر لازم داریم حق به جانب باشیم؟ جرات اعتراف داریم یا اعتراف به خطا همان و احساس بی ارزشی مطلق همان؟ در بحث سکس، امیال جنسی مان را پاک و طبیعی می دانیم یا تهوع آور و گناهکارانه؟ متوجه هستیم  که این تمایلات ممکن است فقط کمی عجیب باشند و نه الزاما سیاه، چون از درون ما سرچشمه گرفته‌اند؟ می دانیم که ما بدبخت و حقیر نیستیم؟ در سر کار، آیا درک منطقی و مستدل از ارزش خودمان داریم؟ و بلدیم وقتی حقمان است، درخواست اضافه حقوق و پاداش بدهیم؟ آیا بلدیم در مقابل نیاز به راضی نگه داشتن همه مقاومت کنیم؟ آیا خبر داریم که اجازه داریم نه بگوییم؟

دوم-رو راست بودن: رو راستی تعیین می کند آیا می توانیم به افکار مشکل دار، پیش خودمان اعتراف کنیم، بررسی کنیم و بدون انکار بپذیریمشان؟ آیا می توانیم به خودمان اعتراف کنیم کی هستیم؟ حتی وقتی که این اعترافِ چندان خوشایندی نیست؟ چقدر اصرار داریم که نرمالیم و کاملا سالم از نظر روحی؟ می توانیم در ذهن خودمان کاوش کنیم؟ گوشه های تاریک و مشکلدارش را بدون وحشت و چندش کشف کنیم؟ می توانیم به حماقت، حسادت، غم و سردرگمی اعتراف کنیم؟ در جمع چقدر آماده ایم یاد بگیریم؟ آیا نقد یکی از جنبه های خودمان را به حساب یک حمله به تمام جنبه هایمان می‌گذاریم؟ وقتهایی که درسهای ارزشمند در لباس تجربه دردناک ظاهر می‌شوند به آنها گوش می‌دهیم؟

سوم- ارتباط: می توانیم با منطق و صبر، ناامیدی را در قالب کلمات بریزیم تا دیگران منظور مارا بفهمند؟ یا خودخوری می‌کنیم ؟ واکنش معکوس نشان می‌دهیم؟ یا با خشم مخرب واکنش نشان می‌دهیم؟ وقتی آدمهای دیگر ناراحتمان می‌کنند، به خودمان حق می‌دهیم که ابراز نارضایتی کنیم؟ یا در را به هم می کوبیم و قهر می کنیم؟ وقتی پاسخ مطلوب بدست نمی‌آید، انتظار داریم مردم دلیل خشم و اضطراب ما را با علم غیب حدس بزنند؟ یا به مردم یک فرصت دوباره می‌دهیم و این احتمال را در نظر می گیریم که شاید مردم خبیث نباشند و فقط دچار سوء تفاهم شده‌اند؟

آیا این بضاعت را داریم که آموزش بدهیم نه اینکه گیر بدهیم؟

چهارم-اعتماد: دنیا بنظرمان چقدر خطرناک می‌آید؟ چالشی مثل روی صحنه رفتن، جواب رد گرفتن در عشق، یک دوره مشکلات مالی، سفر به مملکت غریب یا سرماخوردگی را تاب می‌آوریم؟ هر لحظه چقدر با فاجعه فاصله داریم؟ خمیره ما از چی است؟ حس می کنیم آدمهای جدید با ما خوب هستند؟ یا می‌خواهند حالمان را بگیرند؟ اگر یک خورده حاضر جواب باشیم فکر می کنیم مردم درک می کنن یا ویران می‌شوند؟ شرایط ناآشنا به نظرمان به آبروریزی ختم میشود یا نه؟ در مورد عشق، چقدر آویزان می شویم؟ اگر دور بشوند، احتمال می‌دهیم که برگردند؟ چقدر نیاز داریم سلطه گر باشیم؟ آیا جرات داریم با غریبه ها حرف بزنیم؟ یا از یک آدم ناخوشایند فاصله بگیریم؟ کلا متوجه هستیم که دنیا بزرگ و امن و بقدر کافی منطقی است که شانس کمی رضایت عمیق به ما بدهد؟ یا فکر می کنیم باید خودخوری کنیم و  کنار بیاییم با بی اصالتی و سوء تفاهم دنیا؟ تقصیر ما و شاید حتی دیگران نیست که به خیلی از این سوالات نمیشود پاسخ مثبت داد. ولی همین که به آنها فکر کنیم دست کم شروع کرده‌ایم، به درک اینکه زخمای روانی مان چه شکلی اند و چه نوع زخم بندی لازم دارند.