آیا آدمهای باهوش تنهاترند؟ هوش موجب تنهایی می شود یا تنهایی ذهن را به کار می اندازد؟ می توان استدلال کرد که هوش عاطفی به دقت و توجه به جنبه‌های مخفی، معذب کننده و گاه ترسناک خویشتن منجر می‌شود و از این رو به تنهایی می انجامد. کسانی که بخواهند به سوالات سخت درباره خود و دیگران بپردازند، اغلب منزوی می‌شوند. این انزوا را باید گرامی شمرد یا از آن فرار کرد؟ چه مخاطبی جز اطرافیان می تواند ساعات تنهایی آدم باهوش را پر کند و آیا این مخاطبین همان کارکردهای مثبت روابط اجتماعی را دارا هستند؟ نقش هنر در این میان چیست؟