سالها پیش آقای عباس کیارستمی در مصاحبه‌ها و مراسم اعطای جایزه فیلم طعم گیلاس از یک فیلسوف رومانیایی فرانسوی نقل قول می کردند: «اگر امکان خودکشی وجود نداشت، من سالها پیش خودم را کشته بودم.» طی روزهای آینده ویدیویی دوبله خواهم کرد درباره امیل سیوران (چیوران): فیلسوفی با نگاهی بسیار تلخ و منفی به زندگی که به گفته خودش، بزرگترین درام زندگی اش ابتلا به بی خوابی بود. از نظر آلن دوباتن شکنجه بی خوابی و نوع نگاه به زندگی و سرنوشت بشر کاملا به هم مربوط‌اند. نظر شما چیست؟ آیا با این رویه موافقید که اندیشه یک فیلسوف را با مشکلات جسمی و روحی او مرتبط کنیم؟ یا ترجیح می دهید آثار و اندیشه ها را مستقل از آفرینندگانشان تجربه و ارزیابی کنید؟ برای ما کامنت بنویسید و با دیگر دوستان به گفتگو بنشینید.