یکی از هدایای تاسف بار سینما و ادبیات به روزنامه‌نگاری و علوم سیاسی، رویه قهرمان‌ سازی و دیوپردازی است؛ در کلاس‌های ساخت فیلم مستند بارها توصیه می‌شود(و از مستندهای موفق مثال آورده می‌شود) که باید داستان را “شخصی” کنید. قهرمان را  در قاب دوربین ایزوله کنید، توی صورتش زوم کنید و اشکها و لبخندهایش را”بگیرید”. یک منحنی هیجان انگیز سه پرده‌ای خلق کنید از تردید، اقدام، رفتن تا توی دهن اژدها و در نهایت پیروزی یا تراژدی.