زندگی و سیاست اروپا بر اساس اقتصاد کلان پس از تعرفه‌ها

اتحادیه اروپا نهایتا دربرابر فشار آمریکا تسلیم شد و این یعنی قبول کالای آمریکایی (عمدتا اسلحه و انرژی) با تعرفه صفر و پذیرش و هضم ۱۵ درصد تعرفه بر تقریبا همه صادرات اروپایی به آمریکا.

همانطور که پیشتر در پادکستی بیان کردم، روند تحمیل تعرفه مدتها پیش از روی کار آمدن دونالد ترامپ آغاز شده بود که در این دوره شکلی خشن و بی رنگ و لعاب دوستی به خود گرفته است. اروپا این را می داند و امیدی به تغییر روند در دوران پس از ترامپ (اگر این دوران وجود داشته باشد) نخواهد داشت. همانطور که بایدن تعرفه های دوره اول ترامپ را حذف نکرد و حتی تعرفه های جدیدی به آن افزود!

بنابراین اصطلاحا «متحدان آمریکا» برای در امان ماندن از تعرفه چاره ای ندارند جز آن که صنایعی نظیر خودروسازی و صنایع مادر خود را به خاک آمریکا منتقل کنند. این روند (همزمان با کوبیدن بر طبل غرور ملی) بصورت ناگفته و زیر پوستی در کانادا آغاز شده است و بسیاری از کانادایی ها از آن خبر ندارند؛ شرکتهای کانادایی دارند بیصدا به آن سوی مرز مهاجرت می کنند. 

تعطیلی یک کارخانه و بیکاری کارگرانش روندی سریع و احداث کارخانه جدید و جذب و پرورش نیرو پروسه ای کند است. بنابراین صنعت زدایی De-industrialisation در اروپا، ژاپن، کانادا و سایرین با روندی نسبتا سریع اتفاق خواهد افتاد. در مورد اروپا به ویژه، الزام واردات انرژی گرانقیمت از آمریکا مزید بر علت خواهد شد. در مقابل،  صنعتی شدن مجدد آمریکا Re-industrialization اگر اتفاق بیافتد، برای این کشور روندی کند و پیچیده خواهد بود.

پرسش اینجاست که آیا با این سیاست آمریکا «متحدان» خود را ضعیف نمی کند و در جنگ جهانی بعدی در معرض خطر قرار نمی دهد؟ دو پاسخ وجود دارد؛

۱-بر خلاف باور بسیاری از تماشاگران و تحلیلگران سیاست، آمریکا از نارضایتی اقتصادی و حتی موج مهاجرتی به اروپا در اثر ویرانی غرب آسیا سود برده و می برد! بی ثباتی و حتی تجزیه و انحلال اتحادیه اروپا، دولت-ملتهای مغرور، افراطی و یتیمی را خلق می کند که همگی مانند آلمان نازی آماده جنگ با روسیه و حتی با یکدیگرند و دست بر قضا جنگهای جهانی جز برکت و نعمت برای تمدن دریایی چیز دیگری نداشته است. مهم نیست چه کسی در اوراسیا برنده شود چون این پیروزی یک پیروزی «پایریک-پر خسارت برای اوراسیا» خواهد بود و برنده نمی تواند دربرابر محاصره دریایی انگلوساکسون ها قد راست کند. حتی همین حالا پس از جنگ اوکراین و تعرفه های آمریکا، اتحادیه اروپا دیگر رمقی برای مذاکره از موضع قدرت در مقابل انگلستان درباره برگزیت ندارد. (اساسا برگزیت را کسی یادش هست؟)

۲-فرض کنیم سناریوی بالا زیادی بدبینانه باشد و آمریکا حقیقتا در برابر «متحدانش» مسوولیت احساس می کند. در این صورت چرا آمریکا با زور گیری اقتصادی «متحدانش» را به دامن چین می اندازد؟ پاسخ را باید در تمثیلی از پزشکی جستجو کرد؛

در قحطی های طولانی و یا بی اشتهایی شدید مثلا در سرطان، بدن شروع می کند به «خود خواری» یا اتوفاژی؛ یعنی بدن ذره ذره از منابع کم اهمیت تر مانند چربی کبد و صفاق می سوزاند و بعد اگر قحطی ادامه یابد نوبت می رسد به عضلات. عضلات به فرد در یافتن غذا کمک می کنند و تنها استیصال شدید باعث می شود انسان عضله اش را به عنوان غذا بسوزاند. اما حتی میان عضلات هم تقدم و تاخر وجود دارد؛

آخرین عضلاتی که بدن با آنها خداحافظی می کند، عضلات فک و دو طرف گیجگاه هستند که کار جویدن را انجام می دهند. این وقتی اتفاق می افتد که بدن کاملا امیدش را برای یافتن چیزی برای جویدن از دست داده است.(چهره اسکلت مانند قحطی زدگان و مراحل آخر سرطان را بیاد بیاورید.)

و این گونه است که یک امپراطوری یا هژمون «متحدانش» را یک به یک و بر اساس تقدم و تاخری دقیق مصرف می کند. اتحادیه اروپا، کانادا و ژاپن در این مثال حکم عضلات فک را دارند.