در ادامه بررسی تبعات عاطفی و روانی باور به جبر یا اختیار، پس از بررسی نظر نیچه درباره «عشق به سرنوشت» اکنون نقطه مقابل این دیدگاه را در اندیشه سارتر بررسی می‌کنیم و به موضوع بدباوری و خودفریبی می‌رسیم. آری گفتن به مکتوب و اجتناب ناپذیر آن‌گونه که نیچه توصیف می‌کرد، می تواند خلسه‌ای خیس از اشک به ارمغان آورد اما خلسه و سرگیجه دیگری هم هست: آن‌زمان که در لحظات سکوت و تنهایی نزد خود اعتراف می‌کنیم که می‌شد سرنوشت را طوری دیگری رقم بزنیم و هر چه مکتوب است را ما خود نوشته‌ایم.

مدرسه نظام پیچیده و عریض و طویلی است که بیش از یک دهه از سرنوشت سازترین سالهای عمر را در آن می‌گذرانیم، اما بعضی از ما هرگز فارغ التحصیل نمی‌شویم. این ویدیو توضیح می‌دهد چرا نمی توانیم تا ابد شاگرد مدرسه بمانیم و چرا نباید اینطور شود.

این ویدیو  به عادت همیشگی ما می پردازد: خیالپردازی درباره برنامه‌های بزرگ آینده و این که گذار سن چگونه توجه ما را به لحظه‌های ناب اما کوچک زندگی در زمان حال بر‌می گرداند. و توصیه می‌کند: امروز را دریاب...

چرا عاشق کسانی می شویم که اگر همجنس ما بودند، بهترین دوست ما نمی‌شدند؟! اصلا چرا عاشق می‌شویم؟ این ویدیو به شوپنهاور و اراده معطوف به حیات او از دید آلن دوباتن می‌پردازد. به نظر می‌رسد این ویدیو در شباهت دادن او به بودا کمی اغراق می کند. ممکن است شوپنهاور و بودا هر دو از مساله رنج متاثر شده باشند اما پاسخ و رویکردشان به این مساله زمین تا آسمان تفاوت دارد. بدون این که بخواهیم درستی یا نادرستی یکی از این دو رویکرد را نشان دهیم، باید بپذیریم که آنها که به زندگی معنا می‌دهند و آنها که معنا را از زندگی می‌گیرند، با استقبال مشابهی مواجه نمی‌شوند. بودا را اساتید دانشگاهی با کلام شیرینشان به جهان معرفی نکردند که گناه ناشناخته ماندن شوپنهاور را به گردن شیوه تدریس دانشگاه‌ها بیندازیم.