سالها پیش آقای عباس کیارستمی در مصاحبه‌ها و مراسم اعطای جایزه فیلم طعم گیلاس از یک فیلسوف رومانیایی فرانسوی نقل قول می کردند:
«اگر امکان خودکشی وجود نداشت، من سالها پیش خودم را کشته بودم.»
طی روزهای آینده ویدیویی دوبله خواهم کرد درباره امیل سیوران (چیوران):
فیلسوفی با نگاهی بسیار تلخ و منفی به زندگی که به گفته خودش، بزرگترین درام زندگی اش ابتلا به بی خوابی بود.
از نظر آلن دوباتن شکنجه بی خوابی و نوع نگاه به زندگی و سرنوشت بشر کاملا به هم مربوط‌اند.
نظر شما چیست؟ آیا با این رویه موافقید که اندیشه یک فیلسوف را با مشکلات جسمی و روحی او مرتبط کنیم؟ یا ترجیح می دهید آثار و اندیشه ها را مستقل از آفرینندگانشان تجربه و ارزیابی کنید؟
برای ما کامنت بنویسید و با دیگر دوستان به گفتگو بنشینید.
