در هزارمین شکست مشکل این نیست که برای بار هزارم به هدف نرسیده‌‎اید، شکست‌ها روایتی زهرآگین با خود می‌آورند که پیروزی‌های آینده را سخت می‌کنند. به همین دلیل ادیسون گفت من در اختراع لامپ الکتریکی هزار بار شکست نخوردم، بلکه هزار راه پیدا کردم که مقصد مورد نظر من نمی‌رسید. این معجزۀ روایت است و بدون آن تلاش مکرر، پشتکار و سماجت به جایی نمی‌رسد. در هر تلاش حتی برای بار هزارم، باید به خوش بینی و کنجکاوی و شجاعت بار اول عمل کنید. در وجود خود شک نکنید و صبر و حوصله را از دست ندهید. همچنین تناسبات و تصویر کلی زندگی را از دست ندهید. چشم انداز مرگ، اهمیت وقایع را قابل درک می کند.

برآورده نشدن آینده‌ای که در زندگی برای خود مجسم کرده‌ایم، می تواند بسیار دردناک و دلسرد کننده باشد. اما چیزی وجود دارد بنام برنامه شماره دو که در بسیاری مواقع بهتر از برنامه نخست از آب در می آید. انسان گونه‌ای است با طاقت و ظرفیت بی‌پایان. تنها کافی است این سد روانی را بشکنیم تا همه ظرفیتهای بالقوه را محقق کنیم. این ویدیو از مدرسه زندگی آلن دوباتن به اهمیت برنامه شماره دو می‌پردازد.

چرا بسیاری موفقیتها خوشحالمان نمی کنند؟ اساسا خطکش و معیار موفقیت چیست؟ آیا موفقیت عمومی و اعلام کردنی است یا شخصی و احساس کردنی؟ شنیده‌ایم که «ابتدا تو را نادیده می‌گیرند، بعد به تو می‌خندند، سپس با تو می جنگند و در نهایت تو پیروز می شوی». اما به نظر می‌رسد این نمایشنامه دو پرده بیشتر نیست: